Kinematografia chorwacka

Kinematografia chorwacka – ogół produkcji i dystrybucji na terenie Chorwacji, rozumianej jako: w latach 1895–1918 – terytorium Królestwa Chorwacji, Slawonii i Dalmacji wchodzące w skład Austro-Węgier; w latach 1918–1929 – część Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców; w latach 1929–1941 – część Królestwa Jugosławii; w latach 1941–1945 – Niepodległe Państwo Chorwackie, w latach 1945–1991 – jako Socjalistyczna Republika Chorwacji wchodząca w skład Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii; od 1991 – jako niepodległe państwo w obecnych granicach.

Chorwacka kinematografia do II wojny światowej miała w Europie pozycję marginalną; zarówno w monarchistycznej, jak i w socjalistycznej Jugosławii była podległa strukturom belgradzkim. Jedynym ważniejszym osiągnięciem międzynarodowym kina chorwackiego była działalność zagrzebskiej szkoły animacji, która pod wodzą Dušana Vukoticia zdołała stworzyć szereg filmów uhonorowanych za granicą. Po rozpadzie Jugosławii oraz zniszczeniach wojennych struktury rodzimej kinematografii musiały kształtować się na nowo, a mimo uaktywnienia się nowego pokolenia twórców takich jak Dalibor Matanić oraz Ognjen Sviličić kinematografia w Chorwacji pozostaje w Europie mało znana.